بسیج مرودشت

بسم الله الرحمن الرحیم

ملانصرالدین هر روز در بازار گدایی می کرد و مردم با نیرنگی، حماقت او را دست می انداختند. دو سکه به او نشان می دادند که یکی شان طلا بود و یکی از نقره، اما ملانصرالدین همیشه سکه نقره را انتخاب می کرد. این داستان در تمام منطقه پخش شد. هر روز گروهی زن و مرد می آمدند و دو سکه به او نشان می دادند و ملانصرالدین همیشه سکه نقره را انتخاب می کرد.

تا اینکه مرد مهربانی از راه رسید و از اینکه ملانصرالدین را آنطور دست می انداختند، ناراحت شد. در گوشه میدان به سراغش رفت و گفت: هر وقت دو سکه به تو نشان دادند، سکه طلا را بردار. اینطوری هم پول بیشتری گیرت می آید و هم دیگر دستت نمی اندازند. ملانصرالدین پاسخ داد: ظاهرا حق با شماست، اما اگر سکه طلا را بردارم، دیگر مردم به من پول نمی دهند تا ثابت کنند که من احمق تر از آن هایم. شما نمی دانید تا حالا با این کلک چقدر پول گیر آورده ام. اگر کاری که می کنی، هوشمندانه باشد، هیچ اشکالی ندارد که تو را احمق بدانند

بسم الله الرحمن الرحیم

مردی در گوشه ای به راز و نیاز به درگاه الهی می پرداخت و چنین می گفت:

 خداوندا، کریما، آخر دری بر من بگشای.

 صاحبدلی از آن جا گذر می کرد سخن مرد شنید و گفت:

 ای غافل این در کی بسته بوده است!

بسم الله الرحمن الرحیم

روزی داروغه بغداد در اجتماعی که بهلول در آن حضور داشت، گفت: تاکنون هیچ کس

نتوانسته است مرا گول بزند.

 بهلول گفت: گول زدن تو چندان کاری ندارد، ولی به زحمتش نمی ارزد. داروغه گفت:

چون از عهده ات خارج است، این حرف را می زنی و الا مرا گول می زدی.

 بهلول گفت: حیف که الان کار دارم و الا ثابت می کردم که گول زدنت کاری ندارد.

داروغه گفت: حاضری بروی کارت را انجام بدهی و فوری برگردی؟

 بهلول گفت: بله به شرط آن که از جایت تکان نخوری.

 داروغه قبول کرد و بهلول رفت و تا چندین ساعت داروغه را معطل کرد و بالاخره

بازنگشت.

 داروغه پس از این معطلی شروع به غر زدن کرد و گفت: این اولین باری است که این

دیوانه مرا گول زد.

بسم الله الرحمن الرحیم

روزی بهلول در قبرستان بغداد كله های مرده ها را تكان می داد ، گاهی پر از خاك

می كرد و سپس خالی می نمود.

شخصی از او پرسید :

بهلول ! با این " سر های مردگان " چه می كنی؟

گفت: می خواهم ثروتمندان را از فقیران و حاكمان را از زیر دستان جدا كنم، لكن

می بینم همه یكسان هستند.

به گورستان گذر كردم صباحی
شنیدم ناله و افغان و آهی

شنیدم كله ای با خاك می گفت
كه این دنیا، نمی ارزد به كاهی

به قبرستان گذر كردم كم و بیش
بدیدم قبر دولتمند و درویش

نه درویش بی كفن در خاك خفته
نه دولتمند ، برد از یك كفن بیش

بسم الله الرحمن الرحیم

روزی بهلول بر هارون وارد شد. در حالی كه در میان عمارت مجلل و نوساز خود

مشغول گردش و تفریح بود . از بهلول خواست كه چند جمله ناب روی این بنای

جدید بنویسند.

بهلول روی بعضی از دیوارها نوشت.

ای هارون ! تو آب و گل را بلند داشتی و دین را پایین آوردی و خوار كردی ،گچ را

بالا بردی: ولی ،فرمایش پبغمبر را پایین آوردی.

اگر مخارج این ساختمان از مال خودت است ، خیلی اسراف كرد ه ای و خداوند

اسراف كنندگان را دوست ندارد و اگر از مال دیگران است ، بر دیگران روا داشته ای ،

خداوند ظالمان را دوست ندارد.

ای به دنیا بسته دل ! غافل ز عقبایی چرا ؟

رهروان رفتند و تو پابند دنیایی چرا ؟

برف پیری بر سرت باریده ابر روزگار

سر به خاك طاعتی، آخر نمی سایی چرا؟

صد هزار گل ز باغ ، پرپر می شود

بی خبر بنشسته و گرم تما شایی چرا؟